W katolickiej teologii pojęcie czasu i jego stosunek do Boga jest tematem głębokiej refleksji metafizycznej i duchowej. Bóg, zgodnie z doktryną katolicką, jest postrzegany jako Byt absolutny, transcendentny i wieczny. To znaczy, że przekracza On wszelkie ograniczenia, w tym także ludzkie pojęcie czasu. Czas, jakim posługujemy się w życiu codziennym, jest związany z sekwencją zdarzeń w świecie stworzonym, który podlega zmianie. Bóg jednak, jako Stwórca wszechświata, istnieje poza tymi zmiennymi i ograniczeniami, w stanie wieczności, który nie jest ani przeszłością, ani teraźniejszością, ani przyszłością w ludzkim rozumieniu tych pojęć.
Teologia katolicka, opierając się na Pismie Świętym i nauczaniu Ojców Kościoła, podkreśla, że Bóg jest „Ja jestem, który jest” (Wj 3,14) – co oznacza, że Jego istnienie jest wieczne i niezmienne, niepodlegające sekwencji czasowej. Święty Augustyn, w swoich rozważaniach na temat czasu i wieczności, zauważył, że „czas nie istnieje poza stworzeniem”. Dla Boga, który jest wieczny, cała historia świata jest obecna w jednej chwili wieczności. Oznacza to, że Bóg widzi przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jako jeden wieczny „teraz”.
Jednakże, chociaż Bóg sam w sobie jest poza czasem, nie oznacza to, że jest On oddzielony od czasowego świata. Katolicka doktryna mówi również o immanencji Boga, Jego obecności i działaniu w świecie. Bóg wchodzi w relacje z ludźmi, którzy żyją w czasie, odpowiadając na ich modlitwy, działając w historii ludzkości i objawiając się w konkretnych momentach czasu, najpełniej przez Wcielenie Jezusa Chrystusa. Wcielenie, życie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa są wydarzeniami historycznymi, które wpisują się w ludzkie pojęcie czasu, jednocześnie otwierając je na wieczność.
Teologia katolicka mówi także o eschatologii, czyli o ostatnich rzeczach, w tym o końcu czasu i wejściu stworzenia w wieczność Bożą. Koniec czasu nie oznacza jednak dla Boga zmiany, ponieważ On jest już w wieczności. Dla ludzi i całego stworzenia oznacza to pełne uczestnictwo w wieczności Bożej, gdzie czas, jakim znamy, przestaje istnieć.
W kontekście ludzkiej relacji z Bogiem, czas staje się „sakramentalny”, przestrzenią, w której ludzie mogą doświadczać Boga i Jego zbawczego działania. Liturgia Kościoła katolickiego, zwłaszcza Eucharystia, jest miejscem, w którym „czas zostaje przemieniony przez wieczność”. W celebracji liturgicznej, wydarzenia zbawcze stają się obecne dla wierzących tutaj i teraz, łącząc czas z wiecznością.